Strudzony znów powracam do grudniowej bazy
z corocznego występu w słonecznych regatach
nieświadomy wieczności, pragnący oazy
znajduję cichą przystań u Małego Brata

Ponad masztem choinki nad żaglem obrusa
uwija się dyskretnie skrzydlaty Cherubin
i z sześciu wiernych stągwi wyjętych z lamusa
w krąg napełnia istnienie tym co Brat Mój lubi

A On o nic nie pyta nie czeka wyjaśnień
przywiera mi do serca tuli się do boku
bezgłośne kocham mówi w taki sposób właśnie –
czuję znów jak mnie stwarza światło Jego wzroku